Αντικρύζω το ωραίο βουνό εις το οποίον είναι ενθρονισμένη και του οποίου την κορυφήν, περικυκλώνων με τα πρωινά ρόδινα φώτα του, ο Θεός της ημέρας μας την παρουσιάζει ως στέμμα ολόχρυσον, μυθικής βασιλίσσης στέμμα. Ήδη ο αριστοτέχνης αυτός κομμωτής ανασύρει βαθμηδόν και κατ’ ολίγον τον αραχνοϋφή πέπλον της ομίχλης που κρύβει από τα μάτια μου, την ωραίαν βασίλισσαν και αρχίζει να μου αποκαλύπτη τα κάλλη της με υπέροχον σκηνοθετικήν τέχνην, αρχίζων, από της κεφαλής και σεμνώς, ευλαβώς προχωρών προ
